TYTUŁ: Running out of history
MIEJSCE: Miejski Ośrodek Sztuki w Gorzowie
MIEJSCE: Miejski Ośrodek Sztuki w Gorzowie
Works:
5. Lacto System (2024) – Maryna Sakowska
TEXT:
ENG
Universal history - the utopian idea of recording the objective course of events, is present in our Western culture almost transparently. Such a way of producing and understanding what we call history is promoted within public education. Hidden in the dream of objectivity is a poor perspective that expresses the voice of patriarchal unity. Monophonic historical content intensively nurtures tribalism, explaining the fate and destiny of the tribe to which we belong, becoming the basis for our identity. In school, we do not learn to reflect on how history can be perceived and understood, but rather how it should be perceived. This creates a not very stable narrative in our culture, striving for homogenization.
1. Po mieczu i po kądzieli (2021 – 2024) – Maryna Sakowska
2. Słodka gorycz egzystencji (2024) – Melania Wróblewska
3. Szereg Czasowy (2024) – Rafał Żarski
4. Canineus w celofanie (2024) – Wiktoria Kucharczak
5. Lacto System (2024) – Maryna Sakowska
6. Człowiekodron (2024) – Jakub Kosecki
7. Buraculum Reginae (2024) – Julia Woronowicz
8. Too far gone (2019) – Inside Job (Ula Lucińska i Michał Knychaus)
9. Banner of Rebirth (2022) – Øleg&Kaśka
10. Bluescreen Mauzoleum (2021 – 2024) – Adam Nehring
TEXT:
ENG
Universal history - the utopian idea of recording the objective course of events, is present in our Western culture almost transparently. Such a way of producing and understanding what we call history is promoted within public education. Hidden in the dream of objectivity is a poor perspective that expresses the voice of patriarchal unity. Monophonic historical content intensively nurtures tribalism, explaining the fate and destiny of the tribe to which we belong, becoming the basis for our identity. In school, we do not learn to reflect on how history can be perceived and understood, but rather how it should be perceived. This creates a not very stable narrative in our culture, striving for homogenization.
Historiosophies usually offer us a place in the carriage and a more or less defined route plan, a certain mode of participation in our individual experience. The specificity of this experience seems to constantly interfere with other individualities. Our perspectives interfere with each other, mutually explaining themselves, building a picture of the world, consisting among others of: past, present, and future.
Sahil Malik in the film Hyperstition (2019) said that recursion (referring a function or definition back to its initial state - Wikipedia) is the way in which people and machines react to time, which progresses incessantly. Julian Barbour, a theoretical physicist, formulated the theorem in the book The End of Time (2000) that the universe consists of timeless moments, in the sense of impermanent structures of matter, and time as such exists only in the brain. In Barbour's world, change occurs and this changing subject-brain is the impetus for any narrative.
The cause-and-effect sequence is a common sense, widely recognized way of explaining circumstances to oneself. I often recommend it to myself, but by relying only on it, I quickly confront problems with the long-term consequences of events that go beyond the scope of my experience and memory. A sufficiently distant perspective, even an imagined one, may give the impression that the past and the future may equally well meet at the same point.
There are many - stories and we may not necessarily have to choose one narrative, but instead integrate many at once and gather reference points or make various attempts at storytelling departing from grand things, seeking the smallest locality.
PL
Historiozofie z reguły proponują nam miejsce w wagoniku oraz mniej lub bardziej określony plan trasy, pewien modus uczestnictwa w naszym indywidualnym doświadczeniu. Specyfika tego doświadczenia zdaje się wciąż interferować z innymi indywidualnościami. Nasze perspektywy interferują ze sobą, wzajemnie się tłumacząc, budują obraz świata, składający się między innymi z: przeszłości, teraźniejszości i przyszłości.
PL
Historia powszechna – utopijna idea zapisania obiektywnego biegu dziejów, jest rzeczą obecną w naszej zachodniej kulturze w sposób niemal przezroczysty. Taki sposób produkcji i rozumienia tego co nazywamy historią jest propagowany w ramach edukacji publicznej. Ukryta w marzeniu o obiektywności jest uboga perspektywa, która wyraża głos patriarchalnej jedności. Monofoniczne treści historyczne intensywnie karmią plemienność, tłumacząc los i przeznaczenie plemienia do jakiego należymy, stając się podstawą dla naszej tożsamości. W szkole nie uczymy się zastanawiać nad sposobem w jaki można postrzegać i rozumieć historię, a jak ją trzeba postrzegać. Tak w naszej kulturze wytwarzana jest niezbyt stabilna narracja, dążąca do homogenizacji.
Historiozofie z reguły proponują nam miejsce w wagoniku oraz mniej lub bardziej określony plan trasy, pewien modus uczestnictwa w naszym indywidualnym doświadczeniu. Specyfika tego doświadczenia zdaje się wciąż interferować z innymi indywidualnościami. Nasze perspektywy interferują ze sobą, wzajemnie się tłumacząc, budują obraz świata, składający się między innymi z: przeszłości, teraźniejszości i przyszłości.
Sahil Malik w filmie Hiperstycja (2019) powiedział, że rekurencja (odwoływanie się funkcji lub definicji do jej stanu początkowego – wikipedia) jest sposobem w jakim ludzie i maszyny reagują na czas, który postępuje nieustannie. Julian Barbour, fizyk teoretyk, w książce The End of Time (2000) sformułował twierdzenie, że wszechświat składa się bez-czasowych chwil, w sensie nietrwałych struktur materii, a czas jako taki istnieje jedynie w mózgu. W świecie Barboura zachodzi zmiana i ten zmieniający się podmiot-mózg, jest przyczynkiem do wszelkiej narracji.
Ciąg przyczynowo-skutkowy jest zdroworozsądkowym, powszechnie uznanym sposobem tłumaczenia sobie okoliczności. Często sam sobie go polecam, lecz opierając się tylko na nim, szybko konfrontuje problemy z długofalowymi skutkami wydarzeń wykraczających poza ramy mojego doświadczenia i pamięci.
Dostatecznie daleka perspektywa, choćby taka wyobrażona, może dać wrażenie, że przeszłość i przyszłość równie dobrze może spotkać się w tym samym punkcie.
...storii tym samym jest wiele i może niekoniecznie musimy wybierać jedną narrację, a zamiast tego integrować wiele na raz i zbierać punkty odniesienia lub podejmować różne próby opowiadania odchodząc od wielkich rzeczy, poszukując najmniejszej lokalności.
